ตอนที่ 16 – IC Information & Connection
หลังยุคฟองสบู่แตก เมื่อประมาณกลางปี พ.ศ. 2540 ผมได้ประสบการณ์อันเจ็บปวดเพิ่มขึ้นมาก ลูกค้าคนที่เคยคบกันดีๆ กลับมีอันหาเรื่องไม่จ่ายค่าบริการเอาดื้อๆ บางคนหาเรื่องติงานเพื่อจะได้ไม่ต้องชำระค่าบริการ บางคนก็บอกฝากคนอื่นมาว่า ผมได้มามากแล้ว…? แต่หลายคนก็ดีใจหายบอกสถานการณ์ที่ตรงไปตรงมาแบบสุภาพบุรุษที่มีศักดิ์ศรี บางคนขอชำระเพียงบางส่วน บางคนขอผ่อนชำระ ซึ่งผมขอคารวะบุคคลเหล่านี้ อยากจะเอ่ยนามให้ปรากฏเป็นตัวอย่าง แต่คิดว่าท่านเหล่านั้นคงไม่มีความประสงค์เช่นนั้น เงินที่ถูกโกงไปโดยที่เจ้าของงานไม่ยอมจ่ายนั้น ถ้าคิดเป็นจำนวนเงินก็ไม่น้อย ก็คงจะต้องคิดในแง่ดีว่าเป็นเรื่องของบุญกรรม แต่บุคคลเช่นว่านี้ เขาจ่ายให้เฉพาะคนที่ไปโวยวายจะเอาเรื่องเท่านั้นเรื่องของการโวยนี้ ฝรั่งเขาถือว่า เป็นการรักษาสิทธิ์อันพึงมีของเรา …
เมื่อครั้งผมที่ไปเยี่ยมลูกที่ประเทศสหรัฐอเมริกา โดยเดินทางไปกับบริษัทการบินขนาดใหญ่ของประเทศเขา ปรากฏว่าสายการบินนำกระเป๋าส่งถึงผมช้าไปประมาณ 2 วัน เมื่อผมไปเรียกร้องสิทธิ์ เพราะในระหว่างที่รอกระเป๋าอยู่นั้น ผมก็จำเป็นต้องมีการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงต้องไปซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ซึ่งบริษัทการบินแห่งนั้นเขาก็จ่ายค่าเสื้อผ้าให้เท่าที่เราซื้อไปจริง โดยดูจากใบเสร็จรับเงินค่าเสื้อผ้านั้นๆ และเลื่อนชั้นของตั๋วให้สูงขึ้นหนึ่งขั้น เป็นการปลอบขวัญเมื่อตอนเดินทางกลับ
ต่อมาผมเดินทางไปอเมริกาอีกครั้ง คราวนี้ใช้บริการของสายการบินไต้หวัน ปรากฏว่าเครื่องบินออกเดินทางจากสนามบินดอนเมืองล่าช้ากว่ากำหนด 4 ชั่วโมง ทำให้ผมไปต่อเครื่องบินที่ไต้หวัน เพื่อจะบินต่อไปยังสหรัฐอเมริกาไม่ทัน จึงต้องค้างคืนที่ไต้หวัน ซึ่งทางสายการบินเขาให้พักที่โรงแรมและมีอาหารให้ 2 มื้อ แต่ไม่ให้ค่าชดเชยอะไรเลยเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่อาจจะต้องมีการผลัดเปลี่ยน เมื่อผมและผู้โดยสารหลายคนทวงสิทธิ์ในเรื่องเสื้อผ้า เขาก็พาไปเอาเสื้อผ้าที่กระเป๋าของเรา ณ จุดที่เขาเก็บรักษาไว้ ส่วนคนที่ไม่ทวงถามก็ไม่ได้รับการบริการดังกล่าวแต่อย่างใด โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลยหนอ…
หลังยุคเศรษฐกิจฟองสบู่แตก บริษัทวิศวกรที่ปรึกษาล้มหายตายจากไปเยอะ แต่บริษัทของผมยังอยู่ได้ เพราะเรามีพนักงานที่มีวิญญาณของนักบริการอย่างแท้จริง เราได้พยายามจัดระบบงานจนได้ใบรับรองมาตรฐานคุณภาพ ISO9002 และเน้นการให้บริการแก่ลูกค้าอย่างดีที่สุด โดยเฉพาะลูกค้าที่ไม่เคยโวย ยิ่งต้องดูแลเป็นพิเศษ และถือเป็นบุญคุณที่จ้างเราทำงานด้วย เลยทำให้เรามีงานไม่หยุดกระทั่งบัดนี้…
